Nog 3 keer slapen...
Het is bijna zo ver... . Na 6 weken verplichte rust start ik maandag terug. Ik voel me onwennig.
Net zoals vroeger, na een weekje ziek thuis, en verwend door je moeder, moest je terug naar school. Ik wou niet..., traantjes vloeiden even en een verdrietig gevoel om het veilige nest te moeten verlaten, overviel me.
Nu word ik overspoeld door tegenstrijdige gevoelens. Ik verlaat niet graag mijn warme nest. Maar vol enthousiasme wil ik toch terug deelnemen aan het actieve leven. Ik verlang naar mijn job en ben dorstig om terug te keren naar de gemeenschap, om het met de hedendaagse benaming te zeggen : het woonzorgcentrum.
Ik ben nieuwsgierig naar onze 130 bewoners en 75 collega's met ieders hun eigen persoonlijkheid en levenservaringen . Zij geven me elke dag nieuwe levenswijsheid en mijn visie op de wereld is daardoor ook heel anders dan 15 jaar geleden.
De familie en vrienden luisteren geboeid als ik vertel over grappige anekdotes of treurige gebeurtenissen in ons woonzorgcentrum. Zij raadden me aan om hierover een boek te schrijven.
Wel nu, een boek schrijven zal er niet van komen. Maar ik zal hier op deze blog de diepst-treffende , gevoelige en grappige verhalen noteren. Ik wil jullie laten meevoelen dat het woonzorgcentrum geen wachtzaal tot het einde is maar elke dag een levendige en actieve gemeenschap vormt.
Net zoals vroeger, na een weekje ziek thuis, en verwend door je moeder, moest je terug naar school. Ik wou niet..., traantjes vloeiden even en een verdrietig gevoel om het veilige nest te moeten verlaten, overviel me.
Nu word ik overspoeld door tegenstrijdige gevoelens. Ik verlaat niet graag mijn warme nest. Maar vol enthousiasme wil ik toch terug deelnemen aan het actieve leven. Ik verlang naar mijn job en ben dorstig om terug te keren naar de gemeenschap, om het met de hedendaagse benaming te zeggen : het woonzorgcentrum.
Ik ben nieuwsgierig naar onze 130 bewoners en 75 collega's met ieders hun eigen persoonlijkheid en levenservaringen . Zij geven me elke dag nieuwe levenswijsheid en mijn visie op de wereld is daardoor ook heel anders dan 15 jaar geleden.
De familie en vrienden luisteren geboeid als ik vertel over grappige anekdotes of treurige gebeurtenissen in ons woonzorgcentrum. Zij raadden me aan om hierover een boek te schrijven.
Wel nu, een boek schrijven zal er niet van komen. Maar ik zal hier op deze blog de diepst-treffende , gevoelige en grappige verhalen noteren. Ik wil jullie laten meevoelen dat het woonzorgcentrum geen wachtzaal tot het einde is maar elke dag een levendige en actieve gemeenschap vormt.
Reacties
Een reactie posten