5 verschillende manieren om kleur in je leven met dementie te brengen!
Dementie volgens wikipedia :
Dementie is een verzamelnaam voor aandoeningen die gekenmerkt worden door combinaties van meervoudige stoornissen in verstandelijke vermogens, (waaronder het geheugen), stemming en gedrag.
Als je in je omgeving geen mensen met dementie kent, schrik je soms van hun ongewone doen. In ons woonzorgcentrum is er een afdeling waar enkel mensen met dementie mogen wonen. Deze woonplaats is aangepast aan hun speciale noden en soms wordt dit ook wel eens met de verschrikkelijke naam "de gesloten afdeling" genoemd. In werkelijkheid is dit een woongemeenschap met een eigen leefwereld en is ze, uit veiligheid voor de bewoners, gesloten naar de werkelijke buitenwereld toe. Deze bewoners zijn immers niet meer in staat om zelfstandig in onze wereld te leven. Het zou hun dood kunnen betekenen. Ze kunnen enkel, begeleid door familie, vrienden of iemand van het animatieteam de reële wereld nog in.
Dit betekent niet dat er niks te beleven valt op die afdeling. De bewoners kunnen er vrij rondlopen en er is zelfs een omheinde tuin waar ze kunnen genieten van de buitenlucht. Er staat ook een schouw met een "fake" kachel, er is een keuken, zoals er één in elk huis is. Er staat een piano tegen de muur en ieder eet er aan een tafeltje van vier, mooi gedekt met een tafelkleedje. Er staat een vogelkooitje en een visbokaal en elke dag kan je mee knutselen of wafels bakken, wordt de krant gelezen en speelt men er spelletjes. Aan elke kamer hangt een brievenbus met daarop het adres waar de bewoner vroeger woonde.
Eenieder beleeft er zijn eigen wereld en af en toe is er wel iemand die zijn persoonlijkheid in de groep echt doordrukt en zo kleur geeft aan haar leven en dat van het zorgteam. Tante Terry was zo'n witte raaf.
In het begin van haar verblijf, kon ze ongezien naar de buitenwereld ontsnappen door samen met een bezoeker mee naar buiten te glippen. Het hele zorgteam was in rep en roer. Er werd in de hele stad gezocht naar Tante Terry. Na een uur daagde ze terug op met een zakje waar frieten en gebraden kip in zaten. Op de vraag waar ze was geweest, antwoordde ze doodleuk dat ze honger had.
Dementie is een verzamelnaam voor aandoeningen die gekenmerkt worden door combinaties van meervoudige stoornissen in verstandelijke vermogens, (waaronder het geheugen), stemming en gedrag.
Als je in je omgeving geen mensen met dementie kent, schrik je soms van hun ongewone doen. In ons woonzorgcentrum is er een afdeling waar enkel mensen met dementie mogen wonen. Deze woonplaats is aangepast aan hun speciale noden en soms wordt dit ook wel eens met de verschrikkelijke naam "de gesloten afdeling" genoemd. In werkelijkheid is dit een woongemeenschap met een eigen leefwereld en is ze, uit veiligheid voor de bewoners, gesloten naar de werkelijke buitenwereld toe. Deze bewoners zijn immers niet meer in staat om zelfstandig in onze wereld te leven. Het zou hun dood kunnen betekenen. Ze kunnen enkel, begeleid door familie, vrienden of iemand van het animatieteam de reële wereld nog in.
Dit betekent niet dat er niks te beleven valt op die afdeling. De bewoners kunnen er vrij rondlopen en er is zelfs een omheinde tuin waar ze kunnen genieten van de buitenlucht. Er staat ook een schouw met een "fake" kachel, er is een keuken, zoals er één in elk huis is. Er staat een piano tegen de muur en ieder eet er aan een tafeltje van vier, mooi gedekt met een tafelkleedje. Er staat een vogelkooitje en een visbokaal en elke dag kan je mee knutselen of wafels bakken, wordt de krant gelezen en speelt men er spelletjes. Aan elke kamer hangt een brievenbus met daarop het adres waar de bewoner vroeger woonde.
Eenieder beleeft er zijn eigen wereld en af en toe is er wel iemand die zijn persoonlijkheid in de groep echt doordrukt en zo kleur geeft aan haar leven en dat van het zorgteam. Tante Terry was zo'n witte raaf.
In het begin van haar verblijf, kon ze ongezien naar de buitenwereld ontsnappen door samen met een bezoeker mee naar buiten te glippen. Het hele zorgteam was in rep en roer. Er werd in de hele stad gezocht naar Tante Terry. Na een uur daagde ze terug op met een zakje waar frieten en gebraden kip in zaten. Op de vraag waar ze was geweest, antwoordde ze doodleuk dat ze honger had.
Tante Terry wou geen opgeschept bord. Ook al kon ze maar één keuze maken, ze kwam aan de buffetkar en wees ons wat ze die dag graag at. Schepte je haar bord op zonder haar mening te vragen, dan weigerde ze pertinent van dit bord te eten.
Maria begon elke dag met dezelfde job. Elk tafeltje werd gefatsoeneerd. De tafelkleedjes werden met haar handen gladgestreken en elk hoekje moest juist in evenwicht hangen. De tafelbloempjes werden perfect in het midden gezet. Als alles naar wens was, ging ze aan Jan, hoofdverpleegkundige, vragen wat haar volgende taak was. Neen, Maria was geen collega, maar een bewoner die geloofde dat zij een job had; en dan nog heel dichtbij haar woonst! Gelukkig maar want haar benen waren niet meer zoals vroeger, "er zat een beetje sleet op".
Het werd lente en tijd om de eerste ontluikend bloempjes weer buiten te planten. Jan wou me, met veel trots, de nieuw geplante bloemenpracht in de tuinbakken in de afdelingstuin laten zien . Tot onze verbazing vonden we geen enkel bloempje meer terug.... Mompelend met hier en daar kleine godslasterende woorden kon ik verstaan dat Tante Terry heel, maar dan ook héééél goed gesnoeid had in hun tuin. Ooit had ze zelfs een visje uit de visbokaal opgeslokt!
In de zomer werd er voor deze afdeling altijd een daguitstap gepland. De bewoners reden mee met onze collega's naar een vakantiecentrum op maat voor dementerende mensen. Tante Terry zat achter in de auto van Jan. Onbeduidend vroeg ze : "Jan, wil jij ook een muntje?" Jan dacht nog dat hij geen muntjes uitgedeeld had. Tot hij in zijn achteruitkijkspiegel zag dat de mond van Tante Terry echt schuimde. Ze was Corega tabs aan het eten!
Mensen met dementie zijn niet altijd ongelukkig. Ze ervaren hun wereld alleen anders maar wel heel realistisch. Als je hen bezoekt, leef mee in hun verhaal en wees een optimistische acteur die aandacht aan hen geeft en naar hen luistert. Geef hen een liefdevolle knuffel en bekijk hen nog altijd als een volwassen, volwaardig persoon. Als je diep in jezelf graaft en nagaat wat voor jou belangrijk is, dan denk ik dat we allemaal met respect, geloofwaardig en liefdevol willen behandeld worden, ook al is het in je brein niet altijd meer helder.
Maria begon elke dag met dezelfde job. Elk tafeltje werd gefatsoeneerd. De tafelkleedjes werden met haar handen gladgestreken en elk hoekje moest juist in evenwicht hangen. De tafelbloempjes werden perfect in het midden gezet. Als alles naar wens was, ging ze aan Jan, hoofdverpleegkundige, vragen wat haar volgende taak was. Neen, Maria was geen collega, maar een bewoner die geloofde dat zij een job had; en dan nog heel dichtbij haar woonst! Gelukkig maar want haar benen waren niet meer zoals vroeger, "er zat een beetje sleet op".
Het werd lente en tijd om de eerste ontluikend bloempjes weer buiten te planten. Jan wou me, met veel trots, de nieuw geplante bloemenpracht in de tuinbakken in de afdelingstuin laten zien . Tot onze verbazing vonden we geen enkel bloempje meer terug.... Mompelend met hier en daar kleine godslasterende woorden kon ik verstaan dat Tante Terry heel, maar dan ook héééél goed gesnoeid had in hun tuin. Ooit had ze zelfs een visje uit de visbokaal opgeslokt!
In de zomer werd er voor deze afdeling altijd een daguitstap gepland. De bewoners reden mee met onze collega's naar een vakantiecentrum op maat voor dementerende mensen. Tante Terry zat achter in de auto van Jan. Onbeduidend vroeg ze : "Jan, wil jij ook een muntje?" Jan dacht nog dat hij geen muntjes uitgedeeld had. Tot hij in zijn achteruitkijkspiegel zag dat de mond van Tante Terry echt schuimde. Ze was Corega tabs aan het eten!
Mensen met dementie zijn niet altijd ongelukkig. Ze ervaren hun wereld alleen anders maar wel heel realistisch. Als je hen bezoekt, leef mee in hun verhaal en wees een optimistische acteur die aandacht aan hen geeft en naar hen luistert. Geef hen een liefdevolle knuffel en bekijk hen nog altijd als een volwassen, volwaardig persoon. Als je diep in jezelf graaft en nagaat wat voor jou belangrijk is, dan denk ik dat we allemaal met respect, geloofwaardig en liefdevol willen behandeld worden, ook al is het in je brein niet altijd meer helder.
Reacties
Een reactie posten