Het is nooit te laat om eens van je leven te genieten!
Nini heeft een paniekaanval. "Ik wil niet dat hij terugkomt bij mij", hijgt ze met een iel stemmetje in de gang voor onze kantoren. Ze houdt zich vast aan haar rollator alsof dit het enige is dat rust brengt in haar oude leven.
Nini, een kleine rustige tengere dame, neemt nooit een blad voor haar mond. Haar woorden zijn kort maar altijd krachtig en o zo to the point.
Nini kwam ons regelmatig een bezoekje brengen en had ons reeds een glimp van haar leven verteld. Ze was als jong verliefd meisje gehuwd met haar prins op het witte paard. En in het gezin kwamen drie flinke zonen. Marcel, haar echtgenote, was reiziger. Door zijn beroep was hij weinig thuis en regelmatig had hij ook klantendiners waar rijkelijk werd gegeten en gedronken. Nini was huisvrouw en zorgde voor man en kinderen. Het was een welstellend gezin en daar was ze trots op.
De gezondheid van Marcel dwong hun te kiezen tussen een rusthuiskamer voor Marcel of nog bij mekaar wonen in een serviceflat. Nini koos om zolang mogelijk bij haar man te blijven en ze kozen voor een serviceflat -zoals het betaamt in een goed huwelijk en in goede en kwade dagen!
Maar al snel kwamen er barsten in het beeld van dit modelhuwelijk. Marcel was door zijn ziekte gedwongen om in een rolstoel door het leven te gaan en was totaal afhankelijk geworden van zijn vrouw en onze verpleging. De houding van Marcel leerde ons dat hij zijn echtgenote nooit had gerespecteerd. In zijn ogen was de doelstelling van de vrouw in hun huwelijk enkel het dienen en altijd klaarstaan voor de echtgenoot, terwijl hij in de buitenwereld een heer kon zijn, veel vriendenrelaties had en op plaatsen kon vertoeven waar Nini alleen van kon dromen. Hij kon zich heel laatdunkend uiten over zijn vrouw en Nini bedekte elk hatelijk woord van haar man met de mantel der liefde.
Het echtpaar begon zich te integreren in de nieuwe gemeenschap.
Nini leerde er veel mensen kennen. Ze ontpopte zich zelfs als een gevatte, humoristische dame waar gretig naar geluisterd werd. Ze kreeg er veel vriendinnen bij, terwijl Marcel er altijd afwezig en nors bijzat. Waarschijnlijk had hij dit allemaal niet gewild en verlangde hij naar zijn flamboyant verleden.
En vandaag was het zover: Nini was in paniek! Marcel had een paar maanden in het ziekenhuis geweest en haar oude leven had een heel andere wending gekregen. Ze stond niet meer ten dienste van iemand, werd niet meer gekleineerd. Ze werd gewaardeerd en genoot voor het eerst sinds 60 jaar terug van haar leven. Nini wou niet meer samenleven met haar man en morgen werd hij ontslagen uit het ziekenhuis.
Bert, mijn collega hoofdverpleegkundige, en ik staan verbaasd te kijken! Nini is volledig ontredderd en we nodigen haar uit in de spreekruimte om het probleem rustig te overleggen. Het dametje volgt me met haar rollator naar binnen. Bert sluit de deur en blijft onbewust voor deze deur staan. Voor Nini is dit blijkbaar een intimiderende situatie en dreigt ermee om uit het raam te springen als Bert niet vlug de deur opent. Ik probeer me dit in een flits voor te stellen: Nini van 90 met een rollator en slecht te been door een raam ter hoogte van 1 meter springen waarin een vliegenraam is gespijkerd???? Dat noem ik nog eens bluffen!
Hoe is het met haar verder gegaan? Marcel is vanuit de kliniek naar ons rusthuis gegaan. Nini geniet nog steeds van haar nieuwe leven. Maar bezoekt nog steeds plichtsbewust haar echtgenoot. Ze heeft met hem immers 3 prachtige zonen.
Nini, een kleine rustige tengere dame, neemt nooit een blad voor haar mond. Haar woorden zijn kort maar altijd krachtig en o zo to the point.
Nini kwam ons regelmatig een bezoekje brengen en had ons reeds een glimp van haar leven verteld. Ze was als jong verliefd meisje gehuwd met haar prins op het witte paard. En in het gezin kwamen drie flinke zonen. Marcel, haar echtgenote, was reiziger. Door zijn beroep was hij weinig thuis en regelmatig had hij ook klantendiners waar rijkelijk werd gegeten en gedronken. Nini was huisvrouw en zorgde voor man en kinderen. Het was een welstellend gezin en daar was ze trots op.
De gezondheid van Marcel dwong hun te kiezen tussen een rusthuiskamer voor Marcel of nog bij mekaar wonen in een serviceflat. Nini koos om zolang mogelijk bij haar man te blijven en ze kozen voor een serviceflat -zoals het betaamt in een goed huwelijk en in goede en kwade dagen!
Maar al snel kwamen er barsten in het beeld van dit modelhuwelijk. Marcel was door zijn ziekte gedwongen om in een rolstoel door het leven te gaan en was totaal afhankelijk geworden van zijn vrouw en onze verpleging. De houding van Marcel leerde ons dat hij zijn echtgenote nooit had gerespecteerd. In zijn ogen was de doelstelling van de vrouw in hun huwelijk enkel het dienen en altijd klaarstaan voor de echtgenoot, terwijl hij in de buitenwereld een heer kon zijn, veel vriendenrelaties had en op plaatsen kon vertoeven waar Nini alleen van kon dromen. Hij kon zich heel laatdunkend uiten over zijn vrouw en Nini bedekte elk hatelijk woord van haar man met de mantel der liefde.
Het echtpaar begon zich te integreren in de nieuwe gemeenschap.
Nini leerde er veel mensen kennen. Ze ontpopte zich zelfs als een gevatte, humoristische dame waar gretig naar geluisterd werd. Ze kreeg er veel vriendinnen bij, terwijl Marcel er altijd afwezig en nors bijzat. Waarschijnlijk had hij dit allemaal niet gewild en verlangde hij naar zijn flamboyant verleden.
En vandaag was het zover: Nini was in paniek! Marcel had een paar maanden in het ziekenhuis geweest en haar oude leven had een heel andere wending gekregen. Ze stond niet meer ten dienste van iemand, werd niet meer gekleineerd. Ze werd gewaardeerd en genoot voor het eerst sinds 60 jaar terug van haar leven. Nini wou niet meer samenleven met haar man en morgen werd hij ontslagen uit het ziekenhuis.
Bert, mijn collega hoofdverpleegkundige, en ik staan verbaasd te kijken! Nini is volledig ontredderd en we nodigen haar uit in de spreekruimte om het probleem rustig te overleggen. Het dametje volgt me met haar rollator naar binnen. Bert sluit de deur en blijft onbewust voor deze deur staan. Voor Nini is dit blijkbaar een intimiderende situatie en dreigt ermee om uit het raam te springen als Bert niet vlug de deur opent. Ik probeer me dit in een flits voor te stellen: Nini van 90 met een rollator en slecht te been door een raam ter hoogte van 1 meter springen waarin een vliegenraam is gespijkerd???? Dat noem ik nog eens bluffen!
Hoe is het met haar verder gegaan? Marcel is vanuit de kliniek naar ons rusthuis gegaan. Nini geniet nog steeds van haar nieuwe leven. Maar bezoekt nog steeds plichtsbewust haar echtgenoot. Ze heeft met hem immers 3 prachtige zonen.
Reacties
Een reactie posten