Een verhaal met een droevig einde

Na de dood van zijn vrouw nam hij een moedige beslissing. Robert zou in een kamer gaan wonen in ons woonzorgcentrum.

Eigenlijk waren zijn geest en lichaam nog steeds die van een jonge senior, maar hij was gewoon een analfabeet in het runnen van het dagelijkse huishouden. Zijn vrouw had deze taak altijd op zich genomen en Robert zorgde voor hun inkomen. Deze duidelijke taakverdeling maakte dat zijn leven voor hem eenvoudig gepland was. En nu hij er alleen voor stond; kinderen waren hun helaas niet gegund; zocht hij deze veilige rustige manier van leven in ons woonzorgcentrum.

Robert was een lang rijzig man met een snor. Zijn lichaamsbouw en houding verraadden een lange loopbaan als rijkswachter. Een dagelijkse disciplinaire regelmaat, die gegroeid was vanuit zijn aanzienlijk beroepsleven, was zo diep in hem geworteld dat dit voor hem een beheerst en kalm gestructureerd bestaan gaf. Het motto : "een gezonde geest in een gezond lichaam", beheerste zijn dagelijkse agenda :

-Na het ontbijt een fietstochtje naar het centrum van de stad,

-na het middagdutje een wandeling rond het domein met de nodige  strekoefeningen,

-na het avondmaal volgde nog een kleine wandeling naar de dierenboerderij.

-En 's avonds snoof hij, als afsluiter van de dag, nog even de buitenwereld op via  zijn televisie.

Elke dag zagen we Robert zijn ritueel plichtbewust volbrengen.

En toen... toen werd hij ziek.

De wetenschap kon niet veel meer doen voor hem. Robert werd veroordeeld tot een zekere pijnlijke aftakeling van zijn lichaam; eindigend in bed en totaal afhankelijk van de zorgverleners. Hij was terminaal.

Maar deze rijzige rijkswachter was moedig en ondanks het verdict bleef hij zijn dagelijkse routine onderhouden. Algauw besliste hij om zijn fiets te verkopen, een maand later werd de namiddagwandeling ingekort. Zijn bewegingen werden stroever en naarmate de tijd voortschreed voelden we als het ware zijn pijn die hij moedig verbeet bij elke stap die hij deed. Maar, voor hem was opgeven geen optie!

Er kwam een dag waarop hij het leven niet meer de moeite vond en hij diende een euthanasie-aanvraag in. Alles werd correct ingevuld en Robert volgde de procedure stipt. Hij was ooit een man van de wet geweest en hij kon niet anders dan alles volgens het boekje af te werken.

En dan volgde het wachten, het lange wachten op een antwoord, op groen licht....

Willem, de verpleegkundige, had die bewuste nacht nog een naar voorgevoel gehad en hij ging kijken of Robert de slaap kon vatten. Zijn kamer was leeg... . Robert is buiten aan de nooduitgang gevonden, hevig bloedend. Het mes lag naast hem op de grond. Met een zachte hese stem, vertelde hij Willem nog, dat normaal niemand hier hem zou storen. Hij dacht dat doodgaan vlugger zou gaan. Uiteindelijk is Robert in allerijl naar het ziekenhuis gebracht maar heeft diezelfde nacht nog zachtjes en in vredige stilte de wereld verlaten.

Zoals Robert zijn leven onder controle had, zo ook wou hij de regie over zijn levenseinde. Helaas, omwille van de vele papiermolens om het via euthanasie te doen, maakten dat hij heel lang moest wachten. Naar zijn gevoel was dit voor hem eindeloos lang. En de grote angst om een heel pijnlijke, lange doodsstrijd te moeten ondergaan, heeft hem doen beslissen om het heft letterlijk in eigen handen te nemen.

Het had anders gekund... .