Haar laatste wens met een vleugje glamour

Het ziet er goed uit vandaag!

De lucht is hemelsblauw, vogels fluiten hun mooiste lied. Narcissen staan, overal in groepjes tussen de nog kale heesters, ongeduldig klaar om deze middag bij de eerste zonnewarmte hun gele bloemblaadjes te openen. Iedereen in het woonzorgcentrum is vrolijk. Winter betekent voor hen de buitenwereld bekijken achter het raam in de warme woonkamer. De koude, sneeuw en ijs zijn synoniem met gevaar en ziekte geworden. En daarom zijn er maar weinig moedigen die in de winter buiten kunnen genieten van de natuur.

Maar deze prachtige dag lokt hen naar buiten en de eerste lauwe warmte streelt zachtjes de wangen van hun bleke gelaat. De langverwachte zon aan de blauwe hemel tovert zelfs een ontspannen glimlach op hun gezicht.

Het is 10u en Elisabeth straalt. Zo'n dag maakt haar vrolijk en ze is echt het zonnetje op kantoor! Het is er vandaag rustig werken. Haar opdrachten gaan vlotjes van de hand. Er is haast geen telefoongerinkel en blijkbaar is de dienst administratie, door dit prachtige weer, uit het geheugen van de bewoners en familie gewist.

De eerste enthousiaste senioren wandelen reeds buiten en zijn naarstig op zoek naar de prille lentegroei. Het lijkt wel een zoekwedstrijd en op de wandelweg wordt er druk gepalaverd over de eerste wilgenkatjes, de kuikentjes, de koude winter die zo lang heeft geduurd. Er worden zelfs al eerste prognoses gemaakt over de naderende zomer, en dat ze er nu maar hard van moeten genieten want... het zal in de zomer wel weer, zoals altijd, niet zo best zijn.

Elisabeth zet haar raam open. Ze snuift intens de heldere maar toch nog koude lentelucht op. Wat hunkert ze op zo'n momenten naar een dagje verlof! Het is zo'n dag waarop het gelukzalig ontspannen gevoel zo sterk overheerst dat alle donkere, grijze gedachten en gebeurtenissen onzichtbaar achter de horizon blijven staan en weten dat ze pas te voorschijn mogen komen tot op de volgende regenachtige dag. Alles lijkt vandaag gewoon zo rustig en sereen.

Het valt Elisabeth heel even op dat Jan, haar collega, in zijn kantoor ernaast, druk bezig is met telefoneren. Heel de voormiddag is hij in de weer met Tom, een collega verpleegkundige. De directie loopt er ook al stilletjes bij en ze merkt op dat hun gezichten helemaal niet zo sprankelen zoals dat van haar. Maar de lenteroes beïnvloedt echter zo sterk haar humeur en het lijkt dan ook alsof die drukte precies aan haar voorbij gaat. Heel erg ver flitst het nog door haar hoofd : 'wat zou er aan de hand zijn?' Maar het is alsof haar rede is uitgeschakeld om het serene eeuwig te laten duren. Ze weet dat de collega's haar op gepast tijdstip wel zullen berichten van eventueel nieuws.

De takenlijst van Elisabeth is al gehalveerd wanneer de wijzers van de klok allebei twaalf uur aanwijzen alsof ze willen zeggen : "Kijk, maar kijk toch eens naar boven! Er zijn al enkele wolkensluiers!

Elisabeth heeft de verandering in het weer gemerkt en komt tot het besef dat het terug tijd is om weer deel te nemen aan de realiteit van het leven. Als ze net wil gaan polsen wat er eigenlijk aan de hand is, valt Jan met de deur in huis en vertelt haar gelaten dat Amanda deze avond er niet meer zal zijn.

Wat moet Elisabeth hier van denken? Ze weet dat deze dame terminaal is. Maar er was haar verleden week nog ingefluisterd dat dit absoluut nog niet voor de eerste maanden zou zijn.

Deze avond zal de dokter haar om 21u30 euthanaseren, klinkt het nog na in haar oren. Het lijkt allemaal zo koel en berekend, wat voor Elisabeth haast onwezenlijk is, als men over het doodgaan van een persoon spreekt.

Haar kinderen wijken niet van Amanda's zijde tijdens die laatste dag. Ze leed zo'n verschrikkelijke pijn deze week en met deze uitzichtloze toekomst heeft ze beslist om vandaag niet meer te willen leven. Elisabeth oppert in gedachte nog dat dit tegenwoordig blijkbaar vlug geregeld kon worden.

Jan voegt nog aan zijn relaas toe dat zij ooit in een ver verleden alle documenten heeft laten opmaken om euthanasie te kunnen ondergaan wanneer het nodig zou zijn.

Het is 12u30 en Elisabeth vertrekt naar huis om even te pauzeren. Thuis is het vrij druk. Haar man staat klaar om te vertrekken naar zijn werk. Afspraken over het avondeten, wat doe jij en wat doe ik, worden gemaakt en de poetsvrouw vertelt honderduit over haar verre neef. Elisabeth aanhoort de koetjes en kalfjes-verhalen en wordt hierdoor verplicht om niet stil te staan bij het droeve nieuws van deze morgen.

In de namiddag blijft het ook nog rustig op kantoor en Elisabeth heeft nu de tijd om intensief aan het saaie routinewerk te werken. Maar haar gedachten dwalen steeds af naar Amanda en haar beslissing... . Waarom heeft zij juist het uur "half tien" gekozen? Wil ze na een stralende dag rustig en voor eeuwig slapen? Zou ze haar favoriete gerecht geserveerd krijgen? Wat zou ze haar kinderen nog vertellen? Krijgen ze nog heel eerlijke raad, want op je sterfbed vertel je toch nog maar alleen de waarheid? Zou ze echt nog van die laatste dag genieten? Zou ze misschien toch nog op haar besluit terugkomen? Zou ze tevreden geweest zijn met haar leven? Zou ze...

Na vijven begint Elisabeth aan het klaarmaken van hun dagelijks avondmaal. Vandaag leeft ze weloverwogen. Voor haar is dit dagelijkse ritueel nu bijzonder en datgene dat eerst vanzelfsprekend leek is nu bewust stilstaan bij de dingen des levens. Eigenlijk wordt ze er rustiger van. Waarom moet een mens zich altijd druk maken. Van gewone dingen genieten! Dat is de essentie van het leven!

Het wordt een rustig avondje voor de televisie. Elisabeth kijkt naar een onbetekenende serie tot ze plots beseft dat het half tien is en ze in gedachten bij Amanda is. Nu is het moment aangebroken. Haar dood wordt ingeleid... . Het is nu kwart voor tien..., zou het al zo ver zijn? Tien uur,... nu zal het zeker zijn.

...

Een heel verdrietig gevoel overvalt Elisabeth. Een traan rolt over haar wang.

Jan geeft de indruk rustiger te zijn, die volgende morgen. Elisabeth vraagt met heel weinig woorden en met toch nog een beetje ongeloof of het echt is doorgegaan. Jan knikt. Hij bericht Elisabeth dat alles heel sereen is verlopen. Voor de dokter was dit de eerste uitgevoerde euthanasie. De arts had het hier toch best ook wel moeilijk mee.

Tom, de verpleger, verhaalt nog dat zij gelukkig en voldaan was door het leven, maar dat het voor Amanda genoeg was geweest. Haar enige wens was nog een mooie tiara met blinkende steentjes in haar haren. De piepjonge kapster, Lisa, heeft snikkend en met heel veel tranen in haar ogen, dit juweel nog als laatste geschenk in haar grijze lokken gebracht. Amanda suste Lisa met de belofte om "dit zoeteke", als een echte engelbewaarder, daarboven in het oog te houden .

Euthanasie is misschien een zachte dood maar net zoals je een steen in het water werpt en de waterkringen ziet uitdijen, beroert het niet alleen de nabestaanden maar ook mensen uit een verdere omgeving. Deze historie heeft velen van mijn collega's geraakt, geëmotioneerd en even laten stilstaan bij de essentie van het leven.