Wii fit plus in mineur

Nog enkele maanden te gaan en dan word ik vijftig. Als ik zie hoe de wereld in een tijdspanne van mijn, in lichtjaren uitgedrukt, nietige leven is veranderd en ik mijn overleden grootouders, als eendagsvliegen in het hedendaagse zou kunnen terughalen, dan zouden ze zich wanen in een echt sciencefiction verhaal.

Stel je even voor dat je plots vijftig jaar in de toekomst wordt gezet. Je komt in een wereld waar mensen een apparaat tegen hun oor houden en met iemand praten die aan de andere kant van de wereld woont.  Je ziet mensen voor een vreemde kijkbuis zitten. Ze tokkelen op een toetsenbord . Ze kunnen alles wat ze maar willen in enkele seconden oproepen en bekijken op deze futuristische kijkkast.

Virtueel, Google, Facebook, email, allemaal nieuwe woorden in "De Van Daele". Maar niet meer in "het boek", wel op internet.

En voor de virtueel opgroeiende jongeren; wie kent er nog een "bandopnemer"? In zijn tijd revolutionair! Je kon uren aan een stuk muziek afspelen. Of een video? Hij is nu ook al  bijna helemaal onbestaand en zelfs al te vinden in een museum! Als we het verhaal van computers bekijken, dan zijn we geëvolueerd van een kast vol elektronica zo groot als een kamer tot een peeceetje die je in je broekzak kan steken en dat wel honderd keer meer vermogen heeft.

Mijn grootvader had een enorme interesse voor nieuwigheden en dit gen was bij hem zo overheersend dat enkelen van onze familie dit hebben geërfd. Ik herinner me nog de aankoop van de eerste elektronische rekenmachine in zijn bedrijf. Een optelsom van een paar simpele getallen deed de machine een uur ratelen om daarna wel zonder twijfel het juiste resultaat te geven. Als je je hoofd gebruikte was de som veel sneller opgelost maar dit rariteitenkabinet was wel veel spectaculairder!

Het geërfde gen maakt dat ik me ook heel nieuwsgierig kan opstellen naar alles dat pas is uitgevonden. Omdat er in ons huis jongeren wonen die houden van alle eigentijdse nieuwtjes, is het voor mij dan ook niet moeilijk om bij te blijven. Enkel computerspellen zijn niet aan mij besteed. Het is iets te virtueel en daar heb ik zo mijn redenen voor.

Op een dag in de winter had ik eindelijk de beslissing genomen om iets aan mijn barslechte conditie te doen. Een fitnesscentrum was uit mijn keuzelijst "favoriete sporten" geschrapt. Ooit had ik me, waarschijnlijk te enthousiast ingespannen en had hiervan gescheurde buikspieren overgehouden. Wel niet echt, maar zo voelde het aan. En de uitvlucht om niet voor zwemmen te kiezen was dat je huid achteraf zo nat was dat je een gevecht tegen je ondergoed moest leveren om het aan te krijgen zonder dat je slip ging oprollen. Als je daarna in de ijzige koude buiten kwam waren er ijspegels in je haren gegroeid. Fietsen deed ik bijna ... elke dag als ik ging werken, maar het mocht niet regenen, niet waaien, of niet te koud zijn.... .

En plots, alsof het zo moest zijn, viel de oplossing zomaar uit de hemel! Ik zag "HET" in een reclamespotje! Dit was waarnaar ik altijd had gezocht! Thuis sporten voor de televisie, wanneer het mij uitkwam met een virtuele coach en "HET" noemde WII FIT PLUS! Jongere collega's hadden dit sportspel al gespeeld en vertelden me dat het echt hielp als je maar een paar keer per week volhield.

WII FIT PLUS klonk goed! Wie fit plus? Ik fit en het zou vooral veel plus conditie en min(der) gewicht worden! De kerst- en nieuwjaarsfeesten waren de ideale gelegenheid om het als cadeau te krijgen. Eindelijk, op twee januari, werd het spel geïnstalleerd. Er werd een kleine witte rechthoekige spelconsole aan de televisie in onze woonkamer gekoppeld. Op de teevee stond een klein cameraatje dat al je bewegingen registreert. Die bewegingen werden dan omgezet in een tekenfilmfiguur op het scherm. Als je sprong, sprong het figuurtje op het scherm voor jou.

Bij het aanzetten van dit sportspel, werd ik vriendelijk verwelkomd door een cartoonfiguur dat eruit zag als een levend geworden telraam. Het zou in dit spel je verbrande calorieën berekenen.
Ik werd uitgenodigd om zelf een figuurtje samen te stellen. De keuze was enorm: man of vrouw, blond of bruin haar, een roze of groen of eender welke kleur truitje. Kortom je kan jezelf in de ideale vrouw omtoveren!

Een witte rechthoekige plaat werd voor de teevee op de grond geplaatst. En eindelijk kon ik aan de verandering in mijn fysiek leven beginnen. Ik ging op die witte rechthoekige plaat staan en WII fit plus registreerde samen met de camera mijn bewegingen maar ook ...  andere lichaamsgegevens.

Het telraam op het scherm vroeg heel vriendelijk naar je lengte en hoe actief je dagelijks leven wel was. Terwijl je op het scherm een aangenaam, rustgevend, je kon haast wel zeggen een opbeurend wachtsignaal waarnam, was ik me er niet van bewust dat dit toestel je gewicht peilde.

Het telraam had niet zo'n goed nieuws want volgens dit toestel was ik "ietsje te zwaar" en zou dit spel me helpen om de ideale vrouw te worden. Daarom had ik "HET" dan ook gekocht, dacht ik nog! Als ik dan eindelijk kon starten met "another way of life" op Wii fit plus, werd mijn virtuele ik toch nog vrij werelds. Ze plofte plots om in een mollige versie en ik was letterlijk weer een illusie armer. Maar het sporten met de spelconsole was leuk en ik werd enthousiast. Onze jongeren deden mee. Er werd minder passief televisie gekeken en meer actief ge-wiit. Ik werd zelfs zo enthousiast dat ik in de speciaalzaak, bij de computerspellen-afdeling op zoek ging naar andere sportprogramma's voor onze spelconsole. Uit een heel rek vol fitness-spellen lonkte er nog een zo'n gelijkaardig spel in een grote witte doos met inclusief wel twee halters! In gedachten zag ik me al een echte fitnessgoeroe worden.

Het was zaterdagmiddag en de hoogste tijd om het nieuwe spel met de twee bijgeleverde halters uit te proberen. Iedereen was uit huis, behalve onze dochter. Zij lag languit in de zetel voor de televisie de opstart met argusogen te observeren. Het nieuwe virtuele sportspel ging toch wel meer in de richting van echte fitness en ik koos voor drie oefeningen. Eerst opwarming, dan buikspieroefeningen om dan te eindigen met een portie uithoudingstraining. Met echt gemeende toewijding volgde ik de opwarming en imiteerde zo perfect mogelijk de instructies van de virtuele coach.

Ik had namelijk voor de mannelijke charmante versie gekozen in de hoop dat deze meelijwekkender en toleranter overkwam dan de vrouwelijke versie. Ik betrapte me nog op denken in het vrij klassiek rollenpatroon. Het idee van de mannelijke charme werd al snel ijdele hoop. De opwarming was voor mij al iets te zwaar en die cartoonachtige kerel kon je gewoon niet ompraten! Hij was niet te vermurwen. Mijn klaagzang werd eenvoudigweg niet aanhoord en ik was gewoon verplicht om op zijn ritme bij te blijven.

Ik stond nog na te hijgen van de loodzware opwarming - er werd me zelfs geen pauze gegund - toen de trainer al snel startte met de buikspieroefeningen. In al mijn frustratie merkte ik bitsig op dat hij zelf bewoog als een houterige Pinocchio. De vrij simpel getekende sportbeul vroeg, en dan nog wel op een irritant charmante manier, om op de grond te gaan zitten. Hij gaf me welgeteld drie seconden de tijd om op het fitness-matje te gaan zitten en de startpoze aan te nemen.

En daar ging het dus mis. Als bijna vijftigplusser, niet zo slanke dame, probeerde ik toch nog, op een stijlvolle manier, op de grond te zitten. En tegen de tijd dat dit me lukte, was die coach al volop in de helft van zijn buikspieroefening.

Onze dochter zag hier voor haar neus pure slapstick à la Laurel and Hardy en schokte van het lachen. Maar ik hield vol en begon in een versneld tempo aan de buikspieroefeningen om de verloren tijd terug in te halen. Mijn ongetrainde lichaam vond dit te intensief en algauw verkrampten mijn buikspieren zo hard dat ik niet anders kon dan plat op de grond te blijven liggen . Verlamd van de pijn piepte ik heel hoog "auw auw auw!"

Het zetelpubliek gierde het nu uit. Ik zag hier nu ook wel de grap van in, maar had zo'n pijn aan mijn buik dat schokkend lachen er echt niet meer bij kon. Dochterlief is even buitengegaan want onze slappe lach loste de krampen in mijn buik niet op.

En de TV-coach?
Die deed gewoon verder.

Het nieuwe spel is terug in de doos gegaan en verbannen ergens diep achteraan in de kast. Ik geniet nog regelmatig van WII FIT PLUS maar heb wijselijk besloten om het televisiesporten te beoefenen zonder publiek. Het lijkt me veel gezonder te zijn!