Juffrouw Erna en de magische portier

Elke dag komt Erna voorbij het kantoor waar ik werk. Dat kantoor bevindt zich vlak naast de ingang en meestal staat de deur van mijn werkplekje open. De ingang van het gebouw heeft een deur die automatisch opent en sluit. Het onzichtbare oog erboven registreert je bewegingen 3 meter voor de uitgang en als je naar buiten wil, waait de deur netjes voor je open.

Erna loopt nog altijd zoals vroeger met de houding van een leerkracht die wandelt tussen de schoolbanken tijdens een examen : je handen op de rug en een beetje naar voren hellend. Kilometers loopt ze zo elke dag in het gebouw. Juffrouw Erna start vanuit haar serviceflatje op de eerste verdieping, komt naar beneden, maakt een praatje bij de kapster Anna, passeert de ontmoetingsruimte, om zo haar ochtend-etappe te eindigen voor mijn kantoor aan de ingang. Juffrouw (zo wil ze genoemd worden) heeft zo de gewoonte om pas te stoppen als de magische automatische deur is opengegaan. Dan draait ze zich om, geeft me een kort vriendelijk knikje en mompelt "daag". Daarna gaat Erna op eenzelfde drafje terug van waar ze gekomen is. Ze maakt terug een praatje met de kapster en gaat terug haar flatje in. Dit verhaal herhaalt zich soms wel 10 keer per dag.

Juffrouw Erna gaf ooit in een ver verleden les in het derde leerjaar. Ik was één van haar leerlingen en eentje die absoluut niet graag in de lagere school zat. Het was er saai. Alleen juffrouw Erna kon haar pupils het gevoel geven dat de dingen die ze bij haar leerden best wel interessant konden zijn en ze wist perfect hoe je een kind een zelfzeker gevoel kon geven!
In haar tijd mocht je in katholieke scholen enkel werken als je ongehuwd was. Zij is ook na die tijd nooit getrouwd geweest en leefde jaar in jaar enkel en alleen voor haar kindjes in de klas. Haar enige vriendinnen waren de nonnetjes van de school. Toen ik haar voor het eerste hier terugzag, herkende ze me direct... en noemde me Linda!?! En...ik was een braaf kind geweest. Dat was waar, voor zover ik me kan herinneren....

Toch heb ik het me al dikwijls afgevraagd. Waarom loopt ze toch tot de deur opengaat om dan daarna terug te keren? Is de stap naar de buitenwereld te groot geworden? Wil ze controleren of de magie nog altijd in die zelfopenende deur zit? Mijn collega heeft het haar zelfs eens gevraagd, maar wacht nog altijd op een antwoord.
Ik weet het echt niet... .

Tot ik bij de kapster zat.
Anna heeft in ons woonzorgcentrum een kapsalon. Het is niet alleen bedoeld voor onze bewoners maar ook voor de mensen die er werken. Kortom, eigenlijk is iedereen er welkom. Heb je nood aan de laatste nieuwtjes of roddeltjes? Bij Anna kom je alles te weten. Onze kapster luistert met eindeloos geduld naar alle lief en leed en is altijd begripvol en zacht voor onze bewoners. Daarom vertoeft iedereen er dan ook zo graag.

Ik ging er voor een maandelijkse kleuring en zat juist lekker te keuvelen met het kapstertje tot juffrouw Erna van haar laatste etappe was teruggekeerd en Anna nog een laatste bezoekje kwam brengen voor het slapen gaan. Ik had de meest prachtige muts van zilverpapier met daaronder een vettige brij kleuring op mijn hoofd. Juffrouw moest eigenlijk een paar stappen dichterbij komen om te zien wie er onder dit rare hoedje zat.
Anna vroeg haar nog : "Weet je wie dit is?" 'Natuurlijk kent ze me toch', dacht ik nog. Juffrouw Erna ziet me elke dag wel tien keer in mijn kantoor als bediende werken!
Juffrouw Erna keek heel voldaan en zei met de grootste bevestiging van haar leven : "natuurlijk weet ik wie dit is!
De portier!









Reacties

Populaire posts