Het gesprek van de dag, in rondovorm!

Rondovorm

is een vorm waarin een muziekstuk is geschreven en waar het hoofdthema als een soort refrein terugkeert. De tussenliggende delen, met andere thema's, noemt men de coupletten.

Onze eigen wijsheid schiet te kort
zodra het eigenwijsheid wordt.

Voor "het gesprek"

Elke dag koken Jan en Anna nog steeds hun eigen potje. 's Middags geurt de flat overheerlijk naar zelf klaargemaakt eten en als je naast hun woonst passeert komt het water je gewoon in de mond .

Al enkele jaren wonen ze hier samen, gezellig in hun serviceflat. Dit koppel heeft het hier best naar hun zin. Jan runt het huishouden en Anna helpt hem, voor zo ver haar lichaam het nog toelaat. Zij blijft meestal in de flat, hij toert het liefst in de namiddag met zijn fiets. Zijn lieve Anna is hier veilig en als er iets gebeurt, is er altijd wel binnen enkele minuten iemand bij haar.

Maar de tijd schrijdt genadeloos verder, hun geheugen laat hen geregeld in de steek en dit echtpaar wordt steeds meer afhankelijk van de zorgen die het woonzorgcentrum hen biedt.

Sinds kort is er een "spek in pan"-brand in hun flat geweest. De pan stond op het vuur en ... niet meer aan gedacht. "Stom toch!" opperde Jan schuldig en nog erg geschrokken. "Hoe kon dit toch...". Ze waren allebei van de kook.

Het tweede brandalarm ten huize Anna en Jan werd toegeschreven aan Anna. De pan stond op het vuur en jah... toch wel vergeten zeker? En dat ze toch zo stom kon zijn, verweet ze zichzelf nog. Jan was boos op zijn Anna en woorden als - jij had hier aan moeten denken, nu mogen we niet meer koken, goed gedaan hoor - werden vlijmscherp door de kamer gevuurd in de richting van zijn eega. Zo verweet de pot de ketel dat hij zwart zag.

In zo'n grote gemeenschap waar veel mensen dicht bij mekaar wonen kan dit heel gevaarlijk zijn. Het stond onlangs nog in de krant - een brand in een woonzorgcentrum met zelfs dodelijke afloop!
Daarom wordt brandbeveiliging, hier in dit gebouw zeer ernstig genomen en krijgen flatbewoners, die nog zelf hun potje koken, na een derde brandalarm, een echt kookverbod opgelegd. Microgolfoven kan nog, het vuur wordt onherroepelijk afgekoppeld.

Na die tweede keukenbrand, heeft Dirk de hoofdverpleegkundige, met het echtpaar vurig  gediscussieerd over hun bakprobleem! Hij heeft hen met de neus op de feiten gedrukt en gewezen op de gevaren van brand en wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Gewonde buren, zware schade, dodelijke afloop en wie gaat dit dan allemaal vergoeden, zijn in zijn pleidooi naar boven gekomen.

Daarna werd een overeenkomst opgemaakt waarin stond dat na een derde brand het elektrisch fornuis zou uitgeschakeld worden. Het stel was van hun melk. Maar toch blij met deze laatste kans hebben Jan en Anna deze overeenkomst heel overtuigend getekend. Allebei beloofden ze met de handen op hun hart  dat dit echt niet meer zou gebeuren. Vanaf nu zouden ze mekaar in de gaten houden!

En het spreekwoord "de geschiedenis herhaalt zich" zou niet hebben bestaan als er geen waarheid in zat. De derde "spek in pan"-brand bij Jan en Anna was een feit... .

Het vuur werd uitgeschakeld en het echtpaar was aangewezen op de maaltijden van het woonzorgcentrum.

Jan geeft de moed echter nog niet op.

      Elke week komt hij, met de houding van een veroordeelde crimineel, aan Dirk vragen wanneer zijn "straf" gedaan is. Hij is gewoon blind voor het feit dat  koken in eigen beheer voor hen en hun buren een reëel gevaar oplevert. Deze "gekastijde" vindt het verschrikkelijk dat hij nooit zijn potje nog mag klaarmaken en nu afhankelijk is van een andere keuken.

     Elke week herhaalt Dirk, tot vervelens toe, dat hij dit echt niet meer kan toelaten. Het zou niet eerlijk zijn tegenover anderen die ook kookverbod hebben en wat als het een vierde keer wel eens echt heel slecht zou aflopen?

Ook al heb je een respectabele leeftijd en zou je eigenlijk de wijsheid van verantwoordelijkheden volledig onder de knie moeten hebben, niets geeft zo'n voldaan gevoel om het opgelegde verbod met de grootste fantasie te kunnen omzeilen. Daarom had Jan op een dag besloten om heel stiekem een elektrisch vuurtje te kopen. Helaas, alsof alle pech van de wereld wel in zijn schoot was geworpen, sneuvelde de zoveelste pan in een smeulend brandje op dit kooktoestel. Hij was er gloeiend bij!

Vergeten... het spek in de pan... op het vuur... hoe kon dat toch! Dirk gaf  Jan voor de zoveelste keer weer op zijn brood dat dit wel echt gevaarlijk was en dat hij aan de andere bewoners moest denken. Jan gaf Dirk voor de zoveelste keer weer volmondig gelijk en hij had voor de zoveelste keer spijt en inderdaad dit kon toch niet meer en hij ging nu echt niet meer koken. Het kooktoestelletje werd in beslag genomen.

Tot een week later, Jan bij Dirk kwam vragen wanneer zijn "straf" nu gedaan was.... .

Het gesprek van de dag

We zijn een half jaar verder. Het is woensdagochtend en Jan komt bij Elisabeth in haar kantoor.

Jan : "Dag Elisabeth, is Dirk hier?"

Elisabeth : "Goeiemorgen Jan. Neen, Dirk zit heel de voormiddag in een vergadering. In de namiddag kan je hem eventueel spreken."

Jan draait zich om, begint te peinzen en aarzelt om het kantoor te verlaten, hij wil per se zijn ei even kwijt.

Elisabeth weet heel goed waarom Jan de hoofdverpleegkundige nodig heeft. Maar voor ze zich kan bedenken, golven haar woorden al door de lucht : "Is het dringend of kan ik je misschien helpen?" Dit was hetgeen Jan wou horen! Nu kon hij zijn verhaal kwijt! En Elisabeth kon zichzelf wel verwensen! Waarom had ze gewoon haar mond niet houden!

Jan (heel vastberaden en overtuigd): "Ik kom eens horen wanneer 'mijn straf' nu eindelijk stopt! Want dit kan toch niet meer, hoe lang is dat nu al?"

Elisabeth : "Maar Jan, zie je dit als een straf? Zou het niet meer uit voorzorg zijn waarom Dirk je kookvuur heeft afgesloten?"

Jan ( Nog meer overtuigd van zijn gelijk en hij vindt eigenlijk dat Elisabeth een wijsneus is): "Uit voorzorg!? Nee nee nee! Ik ben 90 jaar en ik weet nog wel heel goed hoe ik spek moet bakken! Ik heb zelfs nog niets laten aanbranden!"

Elisabeth (vriendelijk en een beetje geamuseerd) : "Ben je zeker?"

Stilte ....

Jan (betrapt op zijn leugentje om bestwil maar nog steeds als een heel bekwaam advocaat in volle pleidooi) : "Trouwens, we huren hier een serviceflat met alle accommodatie...ook om te koken! En als we het vuur niet mogen gebruiken dan moet Dirk maar iets van de prijs doen.
Ik zou eigenlijk toch wel liever een kookapparaat hebben. Maar als het niet anders kan... dan mag hij wel korting geven!"

Elisabeth kan tegen dit vurig pleidooi niet op en antwoordt met enige zweem van amusement : "Jan, ik kan je hierin niet helpen, Dirk zal je deze namiddag heel graag te woord staan."

Jan bedankt Elisabeth bij het verlaten van haar kantoor en hij beseft ook wel dat dit haar bevoegdheid niet is. Voor hem is het alleen maar heel belangrijk dat hij even zijn frustratie van de week eens tegen iemand heeft kunnen uiten.

Moraal van het verhaal

We zouden wel willen... maar wat als... en hoe ga je dit dan aan de gedupeerden verantwoorden?