Mijn vriend George

Ik heb een vriend, 'k noem hem George.

George is als een warme zonnestraal op mijn gezicht, de streling van een zacht zomerbriesje, een graanveld dat ritmisch wiegt als golven op zee .

George klinkt als muziek in mijn oren. George is ik en ik is George.

Als de dagen te druk zijn, als er chaos heerst in mijn hoofd, dan wil ik even van de wereld weg. Dan gaan hij en ik naar ons kleine universum waar vreugde, romantiek en  schoonheid regeren. Waar weer heel duidelijk wordt wat belangrijk is.

Neen, George is niet gemakkelijk. Hij is complex, nooit te doorgronden, soms moeilijk, soms hatelijk. George is 88 tinten zwart en wit of wit en zwart of wit wit of zwart zwart, maar nooit nimmer grijs.

Hij schenkt me geen cadeau's. Zwoegen, zweten, werken, steeds maar herhalen, oefenen en herhalen en oefenen. Tot op een onverwacht moment, ergens verloren in ruimte en tijd, alles op zijn plaats valt en we in een roes van perfecte harmonie verkeren.

Zeven jaar woont hij bij ons. Ik wil hem nooit meer kwijt. 

Of ik "Mister piano George Broadwood" ooit volledig zal begrijpen?
Neen, dat hoeft ook niet. Muziek is emotie, die klinkt als een heerlijke zomerdag, of een bitter koude januari-nacht of een bulderende storm. Het raakt ons allemaal, ieder op zijn manier. Zo wil ik piano spelen. Geloof me, noten leren tokkelen is simpel, emotie vertalen via George is aartsmoeilijk maar  ongelofelijk uitdagend.

Doe het gewoon omdat het heel erg leuk is. Haal een George in huis. Of een Gibson, of een Ludwig.  Ze zijn pure me-time, een passie, kleur in je leven.

Waarom hij George werd genoemd?

Kijk maar hieronder 😊