Barbie contra het collectief

Honderd-en-twee kilo en mijn naam is Barbie. 

Moeilijk was het niet om zover te komen. Als je elke dag een all-you-can-eat buffet naar binnen werkt, dan word je dik. Zo simpel gaat dat.

Probleem 1 : in de modewereld is er voor vrouwen met een gewicht, uitgedrukt in drie cijfers, enkel in speciaalzaken mooie dure kleding te vinden.  Ze heten allemaal Big & Beautiful, Extra Large of Een maatje meer. Duidelijker kan het niet zijn! Waarom niet Mooi en Meedogenloos?

Geen complimentjes van het collectief, maar ook geen opmerkingen. Ik hoor er gewoontjes bij als de zwaarste van de groep.

Probleem 2 : Delicaat meubilair in trendy restaurants is gevaarlijk voor xl’ers. Heel gênant.

Wist je dat februari de ideale maand is om aan een dieet te beginnen? Voor mij de zoveelste poging. Ditmaal deden we het voor de gezondheid. Twintig jaar hebben we het in februari geprobeerd en steeds werd het cijfer op de weegschaal alleen maar hoger.

De eerste drie maanden streng wezen voor jezelf was een hel. Ook voor manlief. Van hem mocht ik gerust terug naar af. Hardnekkig hield ik vol en werd licht euforisch toen ik mijn eerste maatje minder afrekende aan de kassa. Vijf kilo’s minder werden vijfentwintig kilo’s minder.

Eerst druppelden ze mondjesmaat binnen. Dan regende het elke dag complimenten. Je ziet er goed uit! Je straalt! Vertel me eens je geheim? Het collectief had er een dieetgoeroe bij.

We zijn in september en ik behoor tot de groep vrouwen met een gewone kledingmaat. Drieëndertig kilootjes minder. Ik leer strakkere kleding dragen. De stijl is rijk aan kleur en iets bloter. Overal ligt mooie kleding in overvloed.  Zo wil ik voor de rest van mijn leven zijn! I feel like I fit in!

Voor het collectief wordt de transformatie te overweldigend. Ik word bedolven onder een stortvloed aan goede raad. Ik moet nu maar stoppen met dat dieet. Ik moet terug gaan eten. Taartjes, gebak en suikerbommen worden aan me gepresenteerd alsof ik het grote lot heb gewonnen. Er wordt gegniffeld als ik enthousiast vertel over mijn ontdekking van het Zumba dansen. Hun prognose is definitief : ik heb een eetstoornis.  

Gelukkig is er die ene dokter die het geweldig vindt, mijn voedingsschema evenwichtig en gezond verklaart en neen, ik heb absoluut geen anorexia.

Ik word gedwongen om met de waarheid een loopje te nemen. De porties zijn nog steeds even groot als in februari. Ik weeg minstens drie kilo meer dan ik deze morgen op de weegschaal effectief heb gezien. Bij gebrek aan harde bewijzen neemt het collectief er argwanend nota van.

Het gebeurde gisteren, als laatste transformatie van dikke rups naar een mooie vlinder. 

Et voila! Blond! Ik vind het geslaagd. 

Het collectief is er duidelijk niet tevreden mee! Ik moet dit maar snel laten herstellen want blond oogt toch niet zo mooi bij mijn persoonlijkheid. Het collectief heeft me weer iets bijgeleerd. Elke persoonlijkheid heeft een specifieke haarkleur. Ik heb heel veel zin om te kiezen voor een rosse coupe... .

Nu gaat het collectief ook liegen. “Als jij dat mooi vindt dan zal het wel goed zijn.” Of nog een betere : “Tja, ik moet er nog aan wennen.”

Beste collectief, mijn naam is Barbie.

Neen ik ben geen pop van plastiek, nagelnieuw in een roze doos, waar je mee speelt om uiteindelijk bloot, verwaarloosd en totaal vergeten te eindigen onderaan in de speelgoeddoos.

Ja, ik ben iemand die eindelijk weet wie ze wil zijn. Gezond in haar lichaam en gelukkig in haar hoofd! Het ga jullie goed.