De zandloper

Ik was dat ene korreltje helemaal boven in een zandloper. Aan deze kant had je alleen ellende en verdriet. Ik kon niet snel genoeg door de smalle gang naar onder. Daar wachtte geluk, werd gezegd. Daar was het gras groener. De zoete geur van zorgeloosheid vulde mijn neus als ik de smalle doorgang naderde, in de stroomversnelling geraakte en op alle andere gelukszoekers belandde. Ik vond er geen groen gras. Het geurde er even zuur als daarboven. Tot plots mijn hele wereld op zijn kop werd gezet. Ik was weer dat ene korreltje helemaal boven in een zandloper.